Nieuws
Spelen is enorm belangrijk, maar wordt ook schaarser in onze cultuur met een veiligheidsobsessie. Ouders moeten leren hoe hun kind los te laten, voor zijn of haar eigen goed.
Mijn jongens brengen deze herfst hun weekend door met het bouwen van het boomhut in het bos tegenover het huis van hun grootouders. Hoewel ik een grote fan ben van outdoor projecten, is het toch zenuwslopend om mijn 4- en 7-jarige zoons naar het bos te zien vertrekken.
Mijn interne dialoog gaat alle kanten op: Wat als ze verloren lopen in het bos? Nee, ze zullen niet snel afdwalen van waar de actie is. Wat als ze door een auto worden overreden wanneer ze de weg oversteken? Er is amper verkeer. Wat als er een beer langskomt? Doe niet belachelijk. Beren blijven weg van het lawaai dat mijn kinderen maken.
Zorgen smelten weg wanneer ik hun fantastische structuur zie, gebouwd met de hulp van een tienernonkel. Met rode wangen en bezweet van het harde werk, zijn ze zo trots als het maar kan zijn. Ze tonen me hun kannon, hun kijkgat, hun stormram, hun grot, hun uitkijkpost. Dit is de hemel voor hen.
Kinderen hebben tijd en ruimte nodig om wild en vrij rond te lopen, maar het hangt volledig af van ouders die hen die vrijheid toestaan – iets dat steeds zeldzamer wrd in een cultuur met een veiligheidsobsessie. Dit is vooral tragisch omdat mijn generatie van nieuwe, jonge ouders wellicht de laatste generatie is die van vrijheid in de kindertijd heeft genoten. Als we er neit in slagen die ervaring door te geven aan onze eigen kinderen, zal het veel moeilijker zijn voor hen om het te implementeren in hun eigen toekomst als ouders.
Er zijn legitieme dingen die het toestaan van vrijheid aan kinderen in de weg staan; dus hoe moet je daarmee omgaan? In een artikel voor Outside met de titel “The Importance of Free Play for Kids,” geeft schrijfster Katie Arnold nuttige suggesties voor hoe je je kind kan loslaten.
1. Bouw een gemeenschap
Niet iedereen denkt misschien hetzelfde over spelen als jij. Spreek met buren om uit te leggen waarom en hoe je je kinderen zal laten rondtrekken. Moedig andere ouders aan om hun kinderen ook buiten te laten spelen, zodat de jouwe niet alleen zullen zijn.
“Open de lijn van communicatie met andere ouders over je gedeelde doelen om kinderen samen te krijgen voor ongestructureerd te spelen en werk samen aan manieren om dat te bereiken.”
2. Plan ongeplande speeltijd
Het klinkt misschien als een oxymoron, maar in kinderen hun overgeplande leven, is het zinvol om specifieke tijdsblokken vrij te houden voor vrij spelen. Laat sommige naschoolse uren of weekends met opzet leeg. Hoe meer je dat doe, hoe normaler het zal aanvoelen vor je familie, en hoe meer je de verrassende voordelen van ongestructureerde activiteit zal zien. Je moet niet alles overboord gooien en alle activiteiten schrappen. Zoals Richard Louv, auteur van Last Child In The Woods en Vitamin N, zegt, “Iets is beter dan niets en meer is beter dan iets”.
3. Wees een ‘kolibrie’-ouder
Kolibries zijn veel minder onaangenaam dn helikopters! Soms is ouderlijke supervisie nodig omdat je kind nog jong is en niet alleen gelaten kan worden. In dit geval: blijf in de periferie, hou een oogje in het zeil, maar sta hem of haar toe om onafhankelijk te ontekken. Zit op een bank in het park, sta achter het keukenraam, lees een boek op de trap. Wees aanwezig, maar niet betrokken, klaar om ter hulp te snellen als het echt nodig is.
4. Doelloosheid en tegenspoed zijn ok
Waarom hebben we zo’n fobie voor verveling? De verveling van kinderen is verrassend vluchtig, dat heb ik geleerd van mijn jongens bezig te zien. Ze klagen, maar vinden onvermijdelijk iets om te doen. Zo lang als hun afleiding geen scherm is, laat je kinderen zich dan vervelen. Ze zullen er zelf iets op bedenken, en er is waarschijnlijk veel meer gaande in hun hoofd dan je zelf zou denken.
Bron: Auteur: Katherine Martinko (bron: Treehugger)
