Eeuwenlang was het rustig in de Vlaamse bossen, Kelten, Romeinen, Oostenrijkers en de occasionele roversbende buiten beschouwing gelaten. Tot zo’n vijftien jaar geleden een spatbordloze terreinfiets aan een succesvolle opmars langs bossen en velden begon. Dieren werden verstoord, wandelaars opgeschrikt en bomen stierven bij bosjes. De wetgever gooide dan ook de bosfietser uit de legaliteit en de bosbeheerder zag dat het goed was. Of is dit een beetje overdreven? Maken noppenbanden of laarzen veel uit als we het over sociale bosfunctie hebben? En is schade en overlast door mountainbikers niet eerder een probleem van perceptie dan wel een reëel probleem? Wederzijdse misvattingen en ongenoegen… Hoog tijd om elkaar eens wat beter te leren kennen…
Gelieve als volgt te citeren:
Geudens, G., De Schrijver, A., Nachtergale, L. (2004). Adelaarsvaren: ecologie. Bosrevue 10f, p5-7.
ISSN 2565-6953 – Bosrevue 10f