Het Vlaamse natuur- en bosbeleid streeft naar een uitbreiding van het bosareaal. Bij het aanplanten of de aanleg van nieuwe bossen worden uitzicht en aard grotendeels door mensenhanden bepaald. Recent is er echter ook weer aandacht voor natuurlijke processen. Begrazing is zo’n natuurlijk proces. Grote grazers, zoals runderen en paarden, kunnen de bosontwikkeling begeleiden, waarbij de nadruk ligt op het verhogen van de ruimtelijke variatie en de biodiversiteit. Onderzoek toont aan dat de ontwikkeling van zowel open als gesloten bossen mogelijk is en weerlegt de zwart-wit vrees van bos- of natuurbeheerders dat enerzijds, de ontwikkeling van bos door grazers onmogelijk zou zijn of dat anderzijds, grote grazers de vorming van aaneengesloten bos nooit zouden kunnen tegenhouden. Vele factoren spelen echter een rol, werken op elkaar in en maken het verhaal veel complexer. In dit artikel proberen we dit te duiden in het licht van praktisch natuur- en bosbeheer.
Gelieve als volgt te citeren:
Jan Van Uytvanck (2010). Grote grazers sturen bosontwikkeling op voormalige landbouwgronden. Bosrevue 31b, p11-14.
ISSN 2565-6953 – Bosrevue 31b