De klimaatontwrichting raast door aan ongezien tempo. De opwarming van de aarde met 1° C geeft ons nu al ongeziene droogte in Vlaanderen, vernietigende overstromingen in Wallonië en Pakistan, en bosbranden van het Amazonewoud tot Siberië. We kunnen veel erger nog voorkomen, maar dan moeten er zeer dringend drastische maatregelen worden genomen. BOS+ gaat mee naar COP27 om op te volgen of beleidsmakers de nodige stappen zetten – of liever, sprongen nemen – om het tij te keren.
Veerkrachtige bossen zijn onmisbaar voor een stabiel klimaat, en een stabiel klimaat is onmisbaar voor veerkrachtig bos. Het laatste IPCC rapport concludeerde – nog preciezer en nog sterker onderbouwd – dat het stoppen van ontbossing een prioriteit moet zijn van het wereldwijde klimaatbeleid. Dat staat in scherp contrast met de snelheid waarmee ontbossing blijft doordraven: elk jaar verliezen we ongeveer de oppervlakte van België aan onvervangbaar tropisch regenwoud.
Op de vorige COP26 werden stevige beloftes gemaakt om ontbossing te stoppen, maar daar moeten zo snel mogelijk concrete acties en resultaten tegenover staan.
In 2015 werd het historische akkoord van Parijs opgesteld. Daarin legden vrijwel alle landen ter wereld zichzelf op om de wereldwijde opwarming tegen het einde van de eeuw zeker onder de 2° C te houden – liefst zelfs onder de 1,5° C. In het akkoord werd ook bepaald dat landen Klimaatplannen zouden opmaken. Als de plannen die tot nu toe zijn opgemaakt effectief worden uitgevoerd, stevenen we nog steeds af op een opwarming van meer dan 2,5° C. Om de belofte van COP26 om het doel van 1,5° ‘in leven te houden’, moeten er deze COP27 verregaande beslissingen worden genomen.
Begin dit jaar verscheen het derde en laatste luik van het zesde klimaatrapport van het IPCC. Onze beleidsmedewerker, Pieter Van de Sype, maakte een analyse van de bevindingen.
Klimaatmaatregelen zijn niet meer weg te denken uit onze globale maatschappij. Maar gaan we de goede richting uit? En gaat het allemaal snel genoeg? Want de uitdaging is enorm en de tijd dringt.
BOS+ verwacht dat de inspanningen rond bos op globaal vlak stevig worden opgetrokken en voldoende resultaat geboekt wordt om verdere klimaatontwrichting te vermijden.
De landen die het minst aan klimaatontwrichting bijdragen, leiden er het meest onder. Om dit klimaatonrecht aan te pakken en de klimaatontwrichting effectief te kunnen oplossen, moeten er meer middelen gaan naar die landen, voor het stoppen van ontbossing en bosherstel, andere mitigatie- en adaptatiemaatregelen én voor schade en verlies.
Onze collega beleid reist naar Sharm-El-Sheikh en brengt hieronder voor u live verslag uit over de COP27.
Lees onze verwachtingen voor COP27 hier.
In de strijd tegen de klimaatverandering gaat de meeste aandacht doorgaans naar de beperking (mitigation) van de opwarming: minder uitstoten. Maar nu de gevolgen zich steeds meer laten voelen, is er ook meer aandacht voor maatregelen om de samenleving aan te passen aan de impact die al onvermijdelijk is geworden: adaptation. Denk maar aan dijken tegen de stijgende zeespiegel, meer groen om steden af te koelen, of het kweken landbouwgewassen die beter bestand zijn tegen droogte.
Een emissiehandel, ook koolstofmarkt genoemd, is een systeem waarbij landen en bedrijven bepaalde uitstootrechten toegewezen krijgen en daar vervolgens handel mee kunnen drijven. Een land of bedrijf dat minder uitstoot dan toegelaten, kan de extra rechten verkopen aan een andere speler die meer uitstoot dan toegelaten. Het bekendste voorbeeld is het Europese ETS of Emissions Trading Scheme.
De ‘uitstootkloof’ is verschil tussen wat nodig is aan klimaatactie en wat tot nu toe is beloofd door de regeringen. Die kloof blijft erg breed: bij het huidige beleid stevent de planeet af op een opwarming met 2,8 graden Celsius tegen het einde van deze eeuw, stelt het VN-milieuagentschap Unep. Als alle landen hun huidige klimaatbeloften zouden uitvoeren, blijft dat 2,4 tot 2,6 graden Celsius, ruim boven de doelstellingen van 1,5 en 2 graden die zijn afgesproken in Parijs.
Het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) is een panel van honderden gerenommeerde klimaatwetenschappers die de wetenschappelijke basis voor de onderhandelingen leveren. De lijvige rapporten over de oorzaken en gevolgen van de klimaatverandering gelden als synthese van de meest recente wetenschappelijke kennis en vormen zo het referentiemateriaal voor de onderhandelaars.
Het klimaatakkoord van Parijs uit 2015 vormt het fundament voor alle volgende toppen. In Parijs kwamen 195 landen in een historisch, bindend klimaatakkoord overeen om de gemiddelde temperatuurstijging op aarde onder de 2 graden Celsius te houden, en te streven naar 1,5 graad om de ergste gevolgen te vermijden.
Het akkoord verplicht de deelnemende landen om plannen in te dienen voor nationaal klimaatbeleid en om over de uitvoering daarvan te rapporteren. Rijke landen gingen akkoord om armere te steunen om hun klimaatdoelstellingen te halen, met een fonds van 100 miljard dollar. De doelstellingen opgenomen in die nationale klimaatplannen zijn echter niet bindend, net als de bijdragen aan het klimaatfonds.
Op de klimaattop in Kopenhagen in 2009 werd ontwikkelingslanden steun beloofd van minstens 100 miljard dollar per jaar in klimaatfinanciering om ze te helpen hun uitstoot terug te dringen en zich te wapenen tegen de effecten van extreem weer.
Dertien jaar later is die belofte nog niet ingelost, tot frustratie van veel ontwikkelingslanden. Ten vroegste volgende jaar zou de doelstelling van 100 miljard dollar gehaald worden. Bovendien gaat het vaak om leningen, die de armste landen vooral met een grotere schuldenberg opzadelen.
CO2 speelt meestal de hoofdrol in het klimaatdebat, maar ook methaan (CH4) krijgt steeds meer aandacht. Methaan verdwijnt weliswaar sneller dan CO2 uit de atmosfeer, maar is in tussentijd wel tot 23 keer krachtiger als broeikasgas. Steeds meer studies wijzen op een grote methaanduitstoot uit veeteelt, gaswinning en smeltende permafrost.
Mitigation (beperking) is de omvattende term voor pogingen om de klimaatverandering zo veel mogelijk af te remmen, bijvoorbeeld door de uitstoot van broeikasgassen te verminderen of door broeikasgassen uit de atmosfeer te verwijderen. De term wordt vaak tegenover adaptation (aanpassing) geplaatst: inspanningen om de wereld voor te bereiden op de reeds onvermijdelijke klimaatverandering.
De uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer noemen we positieve emissies. Om de klimaatverandering te stoppen moet die uitstoot niet alleen zo snel mogelijk naar beneden, maar kunnen we ook proberen om broeikasgassen uit de atmosfeer te halen: negatieve emissies. Dat kan met technologie, maar ook gewoon door bossen aan te planten of veengebieden te herstellen.
Net zero is een concept waarbij de uitstoot zo sterk mogelijk wordt verminderd. Uitstoot die niet of erg moeilijk te schrappen is, wordt vervolgens gecompenseerd met bijvoorbeeld nieuw bos, zodat de rekensom op netto nul uitkomt. Het concept is controversieel: volgens tegenstanders biedt het regeringen en bedrijven een ontsnappingsroute om eerder uitstoot te compenseren dan echt inspanningen te doen om die te verminderen.
Runaway climate change is een klimaatverandering die op hol slaat en niet meer te stoppen is, ook al zou alle uitstoot stoppen. Sneeuwbaleffecten (feedback loops) spelen daarin een grote rol. Zo krimpt het poolijs, waardoor minder zonlicht weerkaatst wordt, het donkere water sneller opwarmt en het overblijvende ijs dus nog sneller krimpt.
Een ander voorbeeld is de smeltende permafrost, die veel methaan vrijgeeft en zo de klimaatverandering weer aanzwengelt. De 2 graden-doelstelling is een belangrijke voorwaarde om een dergelijke ‘op hol geslagen klimaatverandering’ te vermijden.
Het UNFCCC of United Nations Framework Convention on Climate Change is het internationale verdrag uit 1992 waarin de internationale gemeenschap zich voor het eerst voornam om een gevaarlijke menselijke invloed op het klimaat te vermijden. Het verdrag zelf bevat geen bindende doelstellingen, maar vormde wel de basis voor latere akkoorden zoals het bekende Kyoto-protocol. Het secretariaat, gevestigd in het Duitse Bonn, organiseert de klimaatconferenties.
Met klimaatontwrichting gaat ook klimaatonrecht gepaard. 11.11.11 wil dit onrecht aankaarten via haar nieuwe campagne.
Ontdek de 11.11.11 campagne